10563186_10152663278249309_6435774439117209898_n

Amen van Ernesto en Marcellino

We gaan alsmaar verder, we razen maar door

We weten niet waarheen, we weten niet waarvoor.

Geen mens durft uit te stappen,

uit de denderende trein,

Uit angst voorbijgestreefd en heel alleen te zijn.

 

We gaan alsmaar verder, we razen maar door

We weten niet waarheen, we weten niet waarvoor.

Om alles te beleven willen wij steeds sneller gaan

Maar je kunt pas iets beleven door erbij stil te staan.

 

We gaan alsmaar verder, we razen maar door

We weten niet waarheen, we weten niet waarvoor.

Wij hopen aan te komen bij de zin van ons bestaan

Maar daaraan zijn wij allang voorbij gegaan.

 

Ik wil stoppen, ik moet remmen,

Met de hakken in het zand.

Ik wil leven, ik wil voelen met mijn hart en mijn verstand

Ik leef om te beleven. Ik wil er zijn als ik er ben

En daarom trek ik aan de rem.

 

We gaan alsmaar verder, we razen maar door

We weten niet waarheen, we weten niet waarvoor.

Maar vlak voordat ik sterf, besef ik vol gewetenspijn

Toen en toen en toen en toen had ik gelukkig moeten zijn.